پایان حرفـــــــــــــــــ من این استــــــــــــــــــــــــ

تــــــــــــــــــــــو......

انتهــــــــــــــــــــــــــــــــــــا

نداری.....

پریشان کن سر زلف سیاهت شــــانه اش با من

سیه زنجیر گیسو بـــاز کن دیوانـــــــــه اش با من

که می گویـد که می نتوا ن زدن بی جـام وپیمانه

شراب از لــــعل گلگونت بده پیمـــــــانه اش با من

دندانم شکست برای سنگریزه ای که در غذایم بود …

دردم گرفت نه برای دندانم ،

برای کم شدن سوی چشم مادرم !

روزهای برفی طولانی ترند،

برای کودکی که از سوراخ کفشش

به زمستان می نگرد...!

همخاک من ! همحادثه !

چشمای تو : یعنی وطـــــــــــــــــــــــــن

ازعطر تو شروع میشن

مرزای سرزمین من !

با شکـــــــــــــــوهی ! مثل آواز عشایر وقت کـــــــــــــــــــــوچ

مثل رقصیدن مردای گرسنه ی بلــــــــــــــــــــــــــــــــوچ

مثل نقش کاشی کاری رو یه طاق آجـــــــــــــــری

مثل ضربای دهل تو یه ترانه ی لـــــــــــری

باید کنار وصف تو باران بیاورم

موسیقی  نسیم بهاران بیاورم

ازهرشعور وشعر تو زیباتری هنوز!

وصف تو را چگونه به پایان بیاورم ....

شب‌ها، پرنده‌هایش می‌روند؛

روزها، ستاره‌هایش؛

ببین، آسمان هم که باشی؛

باز تنهایی …
.

نـتــرس از هجــوم حـضـــورم ..

چــــیزی جــز تَـنهــایـے مُـطلـَــق با من نیـــست…

چرا بودنت راست و ریست نمـــی شود ؟!

من که تمام پازل های تنهایـــی ام را درست چیده ام . . .

.
.